Het leven is al zwaar van zichzelf. Dat kan iedereen in history beamen. Vroeg of laat gebeurt het, we krijgen allemaal de zware dingen voor onze kiezen.
Maar de generaties van nu, generatie z en zij die volgen, krijgen het écht loodzwaar. Levend op een planeet die zó overbelast door ons wordt dat haar draagcapaciteit verdampt, … Dat wordt moeilijk voor hen. Dat wordt een hele grote struggle, naast de gewone ups & downs van het leven. Er is niets wat we kunnen doen om de struggle te voorkomen, daarvoor is het gewoonweg al te laat. Dan hadden we in de 70s/80s moeten doorpakken. Maar er is alles wat we kunnen doen om de struggle voor de toekomstige generaties niet heel erg extreem uit de klauwen te laten lopen. En dat kunnen we alleen als we in actie komen.
We moeten vóórstrugglen. In onze struggle moeten we de grote offers op het gebied van onze gewoontes en cultuur gaan brengen voor onze kinderen. Want onze economische-groeimaatschappij is wellicht heerlijk, maar ook heel erg dodelijk. Het zorgt voor massa-extinctie. We zitten daardoor nu al in de 6e massa extinctie golf. De laatste keer dat er een massa extinctie event gebeurde was in de tijd van de dino’s.
Ook voor ons volwassenen; we moeten de pijn van het veranderen actief gaan vóórlijden. En dat is echt niet erg, anders dragen de volgende generaties het lijden alléén, zonder ons.
Opstaan en aanmelden voor de wederopbouw van een duurzame samenlevingsvorm, die anders zal zijn dan wat we nu kennen, maar waarin wel gewoon voorzien gaat worden in onze fundamentele menselijke behoeften.
En we zullen onze kinderen veerkrachtig moeten maken voor de tegenslagen die ze zullen oplopen, de pijn die ze gaan lijden van een planeet onder uitstervingsdruk. Ik ben echt oprecht verdrietig over de toekomst die onze kinderen en onze kleinkinderen zullen krijgen. Maar met onze uiterste zorg kunnen we hopelijk wat van de scherpe randjes van het toekomstig lijden er van af slijpen.
Ik ben een paar jaar geleden die weg ingeslagen, het is niet makkelijk, er is geen blauwdruk en er ligt regelmatig pure wanhoop op de weg. Maar ook zie ik steeds meer mensen die draai maken, dat onzekere maar noodzakelijke pad nemen. En ik hoop echt nog velen aan te zien sluiten. Want iedereen zijn eigenheid, persoonlijkheid, vaardigheid en competenties zijn zo waardevol in deze transitie. Een gedachte alleen verandert de uitkomsten van ons doen en laten niet. Daar hebben we moedige harten en beweeglijke handen voor nodig.
En misschien een oerschreeuw de kosmos in.